H Mαρίνα Αντωνιάδη είναι Μαία, Συντονίστρια της Μονάδας Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του Ιασώ και τη συναντήσαμε για μια τρυφερή συνέντευξη. Μιλήσαμε, προβληματιστήκαμε και νιώσαμε ευτυχισμένοι γιατί μάθαμε πως εκατοντάδες πρόωρα μωράκια με τη βοήθεια όλου του προσωπικού της ΜΕΝΝ πηγαίνουν κάθε χρόνο υγιή στις μανούλες τους και στους μπαμπάδες τους. Η κ. Αντωνιάδη είναι ίσως μια από τις πιο γλυκιές και αξιόλογες γυναίκες που έχουμε συναντήσει ποτέ.
Πώς έφτασε άραγε στη ΜΕΝΝ του Ιασώ;
“Δεν επέλεξα το χώρο της ΜΕΝΝ σαν πρώτο χώρο εργασίας μου. Έτυχε! Στην πορεία αντιλήφθηκα ότι ταίριαζε απόλυτα με μένα και ότι “κέρδιζα” κάθε μέρα. Είναι ένας χώρος προσφοράς, δοτικότητας και αγάπης και αυτό ήταν που τελικά με κέρδισε και έμεινα εδώ”.
Εκτός από τα εκατοντάδες μωράκια που έρχονται στη ΜΕΝΝ καθημερινά, η Μαρίνα έχει και δύο δικά της παιδάκια . Πόσο δύσκολο είναι να έχει μια κανονική οικογενειακή ζωή;
“Είναι αρκετά δύσκολο, όπως είναι για κάθε μητέρα. Πιο δύσκολο για εμάς βέβαια που εργαζόμαστε σε χώρους νευραλγικούς, που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ζωή. Εμείς οφείλουμε να είμαστε στις επάλξεις κάθε στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα τα φέρνεις βόλτα, βέβαια έχουμε προσαρμοστεί και έχουμε βρει τους ρυθμούς μας γιατί έχω μεταφέρει στο σπίτι μου τα της δουλειάς μου. Τα παιδιά ξέρουν ότι φροντίζω ανθρώπινες μικρές ψυχούλες και το έχουν αποδεχτεί. Είναι πολύ ώριμα παιδιά και αυτό με διευκολύνει. Κάποια παράπονα σίγουρα υπάρχουν από την πλευρά τους επειδή ίσως αργώ να πάω σπίτι ή επιστρέφω κουρασμένη, αλλά όλα ισορροπούνται όταν τους πω μια όμορφη ιστορία για ένα μωράκι ή μια νέα μανούλα!”
Πώς είναι η καθημερινότητά της στη Μονάδα;
“Από το πρωί που θα μπω στο τμήμα, ξεχνώ τα πάντα. Κατεβάζω ρολλά και ξεχνώ όσα έχω αφήσει στο σπίτι. Ο χόρος αυτός σε θέλει πολύ δυνατό, θέλει να είσαι σε διαρκή εγρήγορση, να παρακολουθείς και να ελέγχεις τα πάντα και να είσαι πολύ δοτικός. Δεν υπάρχει στιγμή χαλάρωσης. Και αυτό δεν γίνεται επειδή το επέβαλλε κάποιος, γίνεται επειδή αγαπάς αυτή τη δουλειά και θες να προσφέρεις. Νοσηλεύουμε πολλά μωράκια στη μονάδα μας και μερικά είναι πολύ πολύ μικρά. 500, 600 γραμμάρια, πάρα πολύ πρόωρα, όμως αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι μαχητές. Και βγαίνουν νικητές. Όλοι μαζί, μια δεμένη ομάδα, οι γιατροί μας, το νοσηλευτικό μας προσωπικό και όλοι εμείς οι υπόλοιποι προσπαθούμε να καταφέρουμε το πιο αίσιο αποτέλεσμα για τα πρόωρά μας. Και είμαστε πολύ υπερήφανοι για τα αποτελέσματά μας”.
Εκτός από τα πολλά μωράκια που σας έχουν ανάγκη, την ίδια ανάγκη σας έχουν και οι νέες μανούλες που έρχονται αντιμέτωπες με μια σκληρή πραγματικότητα για την οποία δεν έχουν προετοιμαστεί….
“Οι μητέρες θέλουν πολύ μεγάλη υποστήριξη από όλους μας στη μονάδα, καθώς όταν γεννιέται ένα πρόωρο μωρό, αμέσως γίνεται ο αποχώρισμος. Για εκείνες αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο σοκ και η είσοδός τους στο χώρο της μονάδας είναι ένα δεύτερο μεγάλο σοκ γιατί αντιμετωπίζουν ένα περιβάλλον εντελώς ξένο. Εκεί λοιπόν θα πρέπει να τις πάρεις από το χέρι, να τις κατευθύνεις, να τις πας δίπλα στο μωράκι τους και να τους εξηγήσεις πάρα πολύ καλά όλα τα πράγματα με κάθε λεπτομέρεια. Μέρα με τη μέρα, πρέπει να ενημερώνονται αναλυτικά για την πορεία του μωρού τους, για να ξέρουν τι γίνεται κάθε στιγμή στο μωρό τους. Η σχέση που έχουμε με κάθε μητέρα είναι τόσο ειλικρινής όσο εκείνες που έχουμε στην οικογένειά μας, στη μητέρα μας, στην αδερφή μας. Οι μανούλες πρέπει να αισθάνονται φιλικά και φιλόξενα στο χώρο της μονάδας¨.
Έρχονται άραγε οικογένειες να σας επισκεφθούν, χρόνια μετά την αποχώρησή τους από τη ΜΕΝΝ; Όταν τα παιδάκια είναι πλέον μεγάλα;
“Βεβαίως και έρχονται! Συνέχεια! Είναι πάρα πολύ συγκινητικό, αισθάνομαι πολύ τυχερή που το ζω αυτό. Είμαι πολύ τυχερή που είμαι σε αυτό το χώρο γιατι εκλαμβάνω πολλές συναισθηματικές ευχαριστίες από τους γονείς, τη μεγάλη τους αγκαλιά, τα δάκρυα χαράς, την ευγνωμοσύνη. Αυτές οι μητέρες δεν μας ξενχούν ποτέ και θυμούνται πάντα την πρώτη κουβέντα που τους είπαμε την πρώτη στιγμή που μπήκαν στη μονάδα. Θα σου πει η μητέρα “σε θυμάμαι προϊσταμένη, γιατί ήσουν εκείνη που πήρες το δικό μου χέρι και το έβαλες μέσα στη θερμοκοιτίδα να ακουμπήσω για πρώτη φορά το χέρι του μωρού μου”. Οι μανούλες δεν ξεχνάνε τίποτα. Είναι ένα φοβερό συναίσθημα που ο καθένας για να το εκλάβει, πρέπει να το ζήσει και εμείς είμαστε από τις πιο τυχερές που εργαζόμαστε μέσα σε αυτό το χώρο και τα ζούμε”.
Τι είναι εκείνο που σας κάνει ευτυχισμένη;
“Η πιο ευτυχισμένη στιγμή για όλους μας σε αυτόν το χώρο, είναι όταν έχουμε μεγαλώσει ένα πολύ μικρό πρόωρο και φτάνει η στιγμή να το παραδώσουμε στα χέρια της μαμάς, η οποία βέβαια βρίσκεται σε μια κατάσταση που δεν περιγράφεται, δεν έχει λόγια να μας περιγράψει το ευχαριστώ της. Η γλώσσα του σώματος λέει τα πάντα, τα δάκρυα στα μάτια της, η ζεστή αγκαλιά της… Και εκείνη αισθάνεται ότι ζει ένα θαύμα, καθώς πολλά πρόωρα μένουν στη μονάδα για 2 ή 3 ή ακόμα και 4 μήνες και καταλαβαίνετε ότι το χρονικό διάστημα είναι πάρα πολύ μεγάλο και η μαμά έχει γίνει δικός μας άνθρωπος…”.
Για να δεις περισσότερα για τη ΜΕΝΝ του Ιασώ κάνε κλικ εδώ : http://www.iaso.gr/el/ergastiria145/index.html
Και βέβαια δες και το βίντεο από το JOIN US με τη συνέντευξη της κυρίας Αντωνιάδη!
Συνέντευξη στη Μυρτώ Κάζη
